Wstep

Próbkowanie sygnałów analogowych

Sygnały zapisujemy, przetwarzamy i analizujemy w postaci ciągów liczb. Przejście od sygnału ciągłego do cyfrowego odbywa się przez proces próbkowania, czyli zapisywania kolejnych amplitud sygnału w ustalonych, stałych odstępach czasu, omawiany wcześniej na TIiK.

Ciągły sygnał z górnego rysunku, po próbkowaniu w punktach symbolizowanych czarnymi kropkami na rysunku dolnym, na dysku zostaje zapisany jako ciąg liczb:

102, 195, 80, 16, 147, 178

Żeby odtworzyć fizyczne własności sygnału, czyli narysować zapisane wartości próbek (czarne kropki) w odpowiedniej skali, musimy znać częstość próbkowania i stałą kalibracji.

Wyrażana w hercach (Hz) częstość próbkowania (ang. sampling frequency, [math]f_s[/math]) to liczba próbek na sekundę. Jest ona odwrotnością odstępu w czasie między kolejnymi próbkami ([math]\Delta t[/math]):

[math]f_s = \dfrac{1}{\Delta t}[/math]

Stała kalibracji to współczynnik, przez który mnożymy zapisane liczby, żeby otrzymać wartości w jednostkach fizycznych, na przykład mikrowoltach.

Oczywiście musimy też wiedzieć, w jakim formacie zapisano na dysku liczby (omawiany rok temu na wykładzie o binarnych reprezentacjach liczb), oraz, w przypadku sygnałów wielozmiennych o jednolitym próbkowaniu, znać liczbę kanałów. Taka dodatkowa informacja (metainformacja) jest konieczna do poprawnego wyświetlenia danych z pliku.

Aliasing

Poza znajomością zależności między zapisanymi liczbami a jednostkami fizycznymi w procesie próbkowania kluczową rolę odgrywa twierdzenie o próbkowaniu (inaczej twierdzenie Nyquista-Shannona, czasem w skrócie twierdzenie Nyquista). Mówi ono, że sygnał ciągły możemy odtworzyć za zapisanych próbek, jeśli częstość próbkowania [math]f_p[/math] była wyższa niż dwukrotność najwyższej z występujących w sygnale częstości [math]f_{max}[/math], nazywana częstością Nyquista [math]f_N[/math]:

[math] f_s = \dfrac{1}{\Delta t} \gt 2* f_{max} = f_N[/math]

Jeśli częstość próbkowania nie była wystarczająco wysoka, nie tylko stracimy informację o zmianach amplitudy sygnału "pomiędzy próbkami", ale dojdzie też do zafałszowania sygnału w niższych częstościach, które z pozoru nie powinny być zaburzone. Efekt ten jest bliżej omówiony w rozdziale Aliasing.

Sygnał dyskretny jako wektor

102, 195,  80,  16, 147, 178

Skoro sygnał to po prostu ciąg liczb, możemy go potraktować jak wektor. Na płaszczyźnie wektor to para współrzędnych (x, y), w przestrzeni trójwymiarowej trójka liczby (x, y, z), które wyobrażamy sobie jako strzałkę wiodącą od punktu (0, 0, 0) do (x, y, z). Sygnał składający się z pięciu punktów będzie wektorem w przestrzeni pięciowymiarowej, więc intuicja "strzałki" dla większości z nas przestaje być użyteczna. Pomimo tego, możemy możemy wciąż korzystać z użyecznych pojęć z dziedziny algebry wektorów, jak ortogonalność czy iloczyn skalarny.

Iloczyn skalarny

Iloczyn skalarny przyjmiemy jako miarę podobieństwa dwóch sygnałów. Obliczać go będziemy tak samo jak dla wektorów — przypomnijmy: niech [math]\mathbf{x} = [x_1, x_2, x_3][/math], i [math]\mathbf{y} = [y_1, y_2, y_3][/math]; iloczyn skalarny tych wektorów oznaczamy [math]\mathbf x \cdot \mathbf y[/math] (zarówno wytłuszczenie symboli wektorów, jak i symbol mnożenia/ilocznu skalarnego "[math]\cdot[/math]", będziemy dalej pomijać):

[math]\displaystyle \mathbf a \cdot \mathbf b = \sum_{i=1}^3 x_i y_i = x_1 y_1 + x_2 y_2 + x_3 y_3[/math]

A jak to będzie wyglądać dla sygnałów złożonych z więcej niż trzech punktów? Weźmy

[math]x=[-2, -2, 2, -1, -2][/math]

[math]y=[-1, -1, 1, 1, 0][/math]

Zamiast strzałek w pięciowymiarowej przestrzeni, łatwiej wizualizować na wykresach wartości kolejnych próbek:

[math]x\cdot y = [-2, -2, 2, -1, -2] \cdot [-1, -1, 1, 1, 0] = 2+2+2-1+0 = 5[/math]

Energia sygnału

Iloczyn skalarny sygnału z samym sobą, czyli [math]x\cdot x[/math], w analizie sygnałów nazywać będziemy jego energią — jeśli sygnałem będzie np. prąd elektryczny, płynący w obwodzie o jednostkowej oporności, to wytracona przez niego energia wyniesie właśnie [math]x\cdot x[/math]

[math]x\cdot x = [-2, -2, 2, -1, -2] \cdot [-2, -2, 2, -1, -2] = 4+4+4+1+4=17[/math]

Ortogonalność

Kolejnym użytecznym pojęciem, które możemy zaczerpnąć bezpośrednio z algebry wektorów, jest ortogonalność. Dwa wektory (sygnały) są do siebie ortogonalne, jeśli ich iloczyn skalarny wynosi zero, jak poniżej:

W przypadku sygnału złożonego z 16 punktów, możemy ten fakt sprawdzić obliczając iloczyn skalarny punkt po punkcie, albo też zauważając prawidłowości występujące w każdym okresie górnego sygnału. W przypadku dłuższych i bardziej złożonych sygnałów może to już nie być takie oczywiste, jak np. ortogonalność wszystkich sinusów na poniższym rysunku, których częstości są całkowitymi wielokrotnościami częstości podstawowej:

Liczby zespolone

Przypomnijmy w skrócie: [math]i^2=-1[/math]. Liczbę zespoloną [math]z[/math] możemy zapisać w postaci algebraicznej jako

[math]z=a+bi,[/math]

[math]a[/math] to część rzeczywista, [math]b[/math] — część urojona. Sprzężenie zespolone liczby [math]z[/math] oznaczamy [math]\overline{z}[/math]:

[math]\overline{z} = a - bi[/math]

a jej moduł to [math]|z| = \sqrt{a^2 + b^2}[/math] (inaczej [math]|z| = z \cdot \overline{z}[/math]). Postać trygonometryczna:

[math]z = a + bi = |z| \cdot \tfrac{a}{|z|} + |z| \cdot \tfrac{b}{|z|}i = |z| \cdot (\cos \phi + i\sin \phi).[/math]

Wykorzystując wzór Eulera

[math]e^{i\phi} = \cos(\phi) + i\sin(\phi)[/math]

Możemy liczbę zespoloną zapisać jako

[math]z = |z|e^{i\phi}[/math]

Przekształcenie Fouriera

⬆  ⮕